Blog 7

Woensdag 16 maart

Vandaag gaan we naar Haifa, een havenstad in het noorden van Israël. We hebben een lezing van een dame van de Palestijnse mensenrechten organisatie Mossawa .Zij werken internationaal met als doel: gelijke rechten voor iedereen Dat is er nog lang niet in Israël  Er is een groot verschil tussen Joodse Israëliërs en Arabisch Israëliërs. In Haifa zie je verschil in wijken. In de Arabische wijken is er haast geen parkeer plek en geen speelplaatsen, sobere huizen en in de Joodse wijk is het allemaal veel ruimer. Samai de Pallestijnse dame is in de Joodse wijk gaan wonen. Heeft heel veel moeite moeten doen om geaccepteerd te worden en vertrouwen te winnen. Als er weer iets gebeurt, waarbij de Palestijnen aanstichters zijn, moet ze weer helemaal opnieuw beginnen met vertrouwen op te bouwen . 50% van de Arabische bevolking leeft onder de armoedegrens. Als je een dorp binnenkomt zie je aan de borden of het een Arabisch dorp is. Het staat dan in het Arabisch en in het Hebreeuws. Ook zie je de moskee. We lopen nog een stukje door de stad en komen bij de Bahaitempel boven op de berg, met prachtige tuinen er naar toe.

De lunch gebruiken we in een schuilkelder bij een Nederlandse die met een Palestijn getrouwd is.

Vanmiddag gaan we naar een Druzendorp. Druzen zijn van oorsprong Moslim, maar hebben hun eigen besloten gemeenschap. We zouden buiten uitleg krijgen, maar het regent en de Sheik (opperdruus) nodigt ons in zijn huis. Nou we weten niet wat we zien. Een prachtig huis, waar we met ons 24en makkelijk in passen. We krijgen koffie en thee uit- naar ik later hoorde- hele dure kopjes. Ook zijn verhaal was heel boeiend  Zij beschouwen Jethro de schoonvader van Mozes als de stamvader. Er mag niet buiten de gemeenschap getrouwd worden, anders is alles wat de gemeenschap overkomt aan rampspoed de schuld van de afvallige. Ze hebben kleine gezinnen en mogen maar een vrouw. Het zijn ontwikkelde mensen en heel bijzonder om mee te maken. Alleen de drollenvanger broek van de sheik was wel komisch. We maken nog een kleine wandeling in het dorp boven op de berg. En dan staat er in Nes Amim weer een heerlijke maaltijd voor ons klaar.

Donderdag 17 maart.

Vandaag gaan we naar een stadse kibboets. We krijgen een vrije school gevoel. Alles wordt gedeeld. Vroeger werden de kinderen door iedereen opgevoed, maar tegenwoordig heeft iedereen wel zijn eigen ruimte. Het lijkt mij moeilijk om zo op te groeien. Altijd in een groep en geen plekje voor jezelf. Ik werd er een beetje benauwd van.

Dan naar Nazareth. Daar komen we in een prachtig romantisch huis bij Sellie en John. Sellie is Palestijnse en John is een Engelse journalist. Ze hebben twee kinderen die de Palestijnse en Engels nationaliteit hebben, wat heel beperkend is. John vertelt heel gedreven over de moeilijkheden en onrechtvaardigheid die ze ervaren. Toch hebben ze hoop en we gaan naar een pand dat ze aan het opknappen zijn om er een restaurant van te maken. Het ruikt nog naar verf, maar we krijgen een warm soort Turks brood met heerlijke kruiden en rauwkost. Dan door het stadje Nazareth. Wat een romantische stad en een prachtige kerk, de Annunciatie kerk, dat is plaats waar Maria hoorde dat ze Jezus zou krijgen. Buiten een hele galerij met prachtige mozaïeken die de verschillende landen aangeboden hebben. Wij vinden al die kleine gezellige winkeltjes ook heel leuk, maar de bus komt en dan een boottocht op het meer van Tiberias. Het is zonnig en als we op de boot zitten, zakt hij langzaam. Mooi uitzicht op Tiberias, dat op een heuvel ligt. Het meer heeft verschillende namen: Tiberias, Galilea, Kinereth. Maar ze bedoelen hetzelfde. Ik zit al te kijken of het te doen is om er omheen te fietsen, want dat is nog wel mijn droom.

Het laatste diner in Nes Amim en daarna de evaluatie van de 10 dagen excursie. Iedereen vond het een bijzondere reis en een fijne groep en dat is ook onze conclusie. We zijn op plaatsen geweest, waar je zelf niet komt, hebben mensen ontmoet, die we anders nooit ontmoet zouden hebben. Maar straks krijgen we al die nieuwsbrieven en vragen om hulp. Het is allemaal belangrijk wat ze doen, maar waar begint en eindigt onze verantwoordelijkheid?  We weten het antwoord nog niet, daarvoor is het ook allemaal te ingewikkeld. We pakken vast in, want morgen vertrekt de bus om 8 uur.

Vrijdag 18 maart

Een bijzondere dag, Hans zijn verjaardag. In de bus wordt voor hem gezongen. We nemen hartlelijk afscheid van de groep en halen onze auto op. Iets minder dan de eerste, maar het past allemaal. Ondanks de slechte voorspelling schijnt de zon en kunnen we het niet laten om even lekker aan zee te zitten. Er zijn veel mannen Back gammon aan het spelen en golven op zee. Wat een heerlijk vrij gevoel. In Nethanya aan zee geluncht. En dan op naar ons volgende adres in Yokne’am. De tomtom wijst ons de weg, maar helaas staan we voor een gesloten hek 400 meter van ons onderkomen. De jongens vinden al gauw een stel leuke meiden die voor ze bellen en even later komt onze gastheer en rijdt ons voor naar zijn huis. Wat romantisch, mandarijnen bomen, tuin rondom. Een gezellige keuken, waar we goed gebruik van maken. We hadden in Nethanya al boodschappen gedaan, want morgen is het Sabbat. Stamppot andijvie met hamburgers. Onze gastheer komt er ook bij zitten en vindt het wel gezellig om mee te eten. Hij haalt een fles wijn en dan zingen we voor Hans met slingers. Wat is dat leuk, gesprekken die je anders niet zou hebben. Hij is een van oorsprong Marokkaanse jood, maar niet zo religieus, dus we kunnen rustig koken. Hij is een bereisd man en is het ook niet eens met de regering. Er moet gewoon in vrede samen geleefd kunnen worden, maar dat is nog een eind weg. Ik zit nu in ons bed te mailen en ben benieuwd hoe we slapen in onze twijfelaar. Het is koud, zijn we niet meer gewend, we kruipen maar dicht bij elkaar.

Morgen rustig in de mooie tuin zitten en de vlakte van Jizreel verkennen.